بنگر كه چگونه تنها يكى از اين ويژگيهاى فراوان باطنى اينگونه مهم است (كه اگر وجود نداشته باشد اين همه نارسائى در كار انسان پديد مى آيد؟ با اينكه نعمت حافظه تنها يكى از آن همه نعمت است).

بدان كه نعمت فراموشى بسيار بزرگتر از نعمت حافظه و يادآورى است . اگر (نعمت ) فراموشى نبود، هيچ كس مصيبت و سختى خود را فراموش ‍ نمى كرد. حسرتش پايان نمى يافت ، كينه اش تمام نمى گشت . با ياد داشتن (و عدم فراموشى ) آفات دنيا هيچ گاه از آن بهره نمى جست . اميدى به فراموشى و غفلت سلطان (و حاكمى كه دشمن اوست) و رهايى از حسد رشكبران نداشت.

آيا نمى بينى كه چگونه دو نيروى حافظه و فراموشى كه ضد يكديگرند، هر كدام براى مصلحتى خاص در نهاد آدمى نهفته شده است؟

حال كه چنين است و اين دو نعمت (خداى جل و علا) كه ضد يكديگرند به سود انسان كار مى كنند و هر كدام براى آدمى ضرورى است ، چرا بايد برخى (از مردم نادان و مشرك ) در اين اشياء متضاد به دو خالق و آفرينشگر متضاد معتقد شوند؟ [1]

پی نوشت :

[1] . رک: کتاب توحید مفضل ازامام صادق (ع)، نشر جمال، قم. توحيد مفضل (شگفتي هاي آفرينش)،مفضل بن عمرترجمه : نجفعلي ميرزايي